Visi Sebuah Pembangunan

“Pembangunan sebenar memerlukan capaian-jauh terhadap perubahan-perubahan asas dalam tadbir urus dan institusi, kapasiti manusia dan struktur ekonomi, supaya negara dapat mengekalkan kemajuan ekonomi dan sosial tanpa kekal bergantung kepada bantuan asing”        -Randall Tobias-

Dalam kepelbagaian statistik dan anekdot yang menerangkan pembangunan negara - sebahagiannya benar-benar mengecewakan, cuma sedikit yang membawa harapan - ianya penting untuk mengingati gambaran besar: kejayaan bererti pembangunan yang lestari, saksama, dan demokrasi yang memberi tumpuan kepada standard hidup yang semakin meningkat, bukan sekadar diukur pada KDNK. Pendapatan merupakan bahagian yang penting dalam taraf hidup, tetapi juga kesihatan (misalnya, diukur dengan jangka hayat dan kematian bayi) dan pendidikan. Raja Bhutan telah bercakap mengenai GNH (gross national happiness) kerana beliau mahu mencari strategi pertumbuhan yang lebih baik dalam sektor pendidikan, kesihatan, dan kualiti hidup di kawasan luar bandar serta di bandar-bandar, sambil dapat mengekalkan semua nilai-nilai tradisional.

KDNK adalah ukuran yang mudah digunakan untuk menilai pertumbuhan ekonomi, tetapi ia tidak mudah untuk mengukur dan menilai akhir sebuah pembangunan. Pertumbuhan mesti dikekalkan. Semua orang tahu bahawa dengan belajar disaat-saat akhir peperiksaan,  anda tetap akan mendapat gred, tetapi apa yang anda pelajari akan segera dilupakan. Anda boleh mendapatkan KDNK yang tinggi dengan merosakkan alam sekitar, dengan sumber semula jadi yang terhad dan semakin berkurangan, dengan meminjam dari luar negara, tetapi pertumbuhan ini sama sekali tidak mampan. Sebagai contoh, Papua New Guinea menebang hutan hujan tropikanya, habitat kepada pelbagai spesies flora dan fauna. Hari ini KDNK negara itu  meningkat hasil daripada tindakan menebang hutan, tetapi dalam masa dua puluh tahun akan datang tiada apa-apa lagi yang dapat untuk meningkatkan KDNK negara itu.

Penebangan hutan mendatangkan pelbagai impak terhadap alam sekitar.

Namun, disebabkan KDNK secara relatifnya agak mudah untuk diukur, penggunaannya telah menjadi suatu kelaziman kepada ahli-ahli ekonomi. Hal ini menimbulkan masalah iaitu apa yang kita ukur ialah apa yang kita usaha. Kadang-kala, kenaikan KDNK dikaitkan dengan pengurangan kemiskinan, sepertimana yang berlaku di Asia Timur. Tetapi itu bukanlah satu kebetulan, kerajaan merangka dasar-dasar bertujuan untuk memastikan kekayaan dalam sesebuah negara dapat dikongsi  dengan golongan miskin. Di tempat lain pula, pertumbuhan sering disertai dengan kadar kemiskinan yang meningkat dan kadang-kadang pendapatan golongan kelas menengah lebih rendah. Ini adalah apa yang telah berlaku di Amerika Syarikat antara tahun 1999 dan 2004, purata pendapatan boleh guna meningkat sebanyak 11%, tetapi pendapatan isi rumah median - keluarga kelas pertengahan, jatuh sebanyak kira-kira $USD 1.500, pelarasan inflasi sekitar 3%. Di Amerika Latin, dari tahun 1981 hingga 1993, manakala KDNK meningkat sebanyak 25%, sebahagian penduduk yang tinggal di bawah $USD 2,15 hari meningkat daripada 26.9% kepada 29.5%. Jika pertumbuhan ekonomi tidak dikongsi bersama seluruh masyarakat, maka sesebuah pembangunan dianggap gagal.

Kerajaan-kerajaan di Asia Timur sedar bahawa kejayaan memerlukan kestabilan sosial dan politik, manakala kestabilan sosial dan politik pula memerlukan kawalan agihan pendapatan negara yang baik dan tahap penyediaan pekerjaan yang tinggi. Bukan sahaja conspicuous consumption tidak digalakkan, malah jurang perbezaan gaji yang besar turut dielakkan. Di China, sekurang-kurangnya pada peringkat awal pembangunan, pengurusan atasan biasanya menerima tidak lebih daripada tiga kali ganda pendapatan pekerja biasa di Jepun. (Sebaliknya, kebelakangan ini, pampasan pengurusan atasan di Amerika Syarikat beratus-ratus kali ganda lebih tinggi daripada pekerja biasa.

Stiglitz percaya bahawa adalah penting bagi negara-negara untuk memberi tumpuan kepada ekuiti, memastikan segala limpahan pertumbuhan ekonomi dikongsi oleh seluruh rakyat. Tidak dinafikan terdapat kes penyelewengan ekuiti, tetapi ia tidak terjejas sekiranya terdapat pertumbuhan yang mampan. Sumber sesebuah negara yang paling penting adalah rakyatnya, dan jika ada satu pecahan besar rakyatnya tidak hidup dalam kesejahteraan - akibat kekurangan akses kepada pendidikan atau kerana mereka menderita kesan daripada kemiskinan sejak dilahirkan –maka, hakikatnya sesebuah negara itu belum lagi membangun dengan potensinya yang sebenar. Negara-negara yang tidak melabur dalam bidang pendidikan mendapati sukar untuk menarik pelaburan asing dalam perniagaan yang bergantung kepada tenaga buruh mahir dan hari ini, lebih banyak perniagaan bergantung kepada tenaga kerja mahir. Pada peringkat yang ekstrem, ketidaksamaan (inequality) yang tinggi, terutamanya pengangguran, boleh mengakibatkan pergolakan sosial, peningkatan kadar jenayah, bahkan mewujudkan suasana yang tidak menarik untuk perniagaan.

Ia bukan hanya pendapatan, walaupun purata pendapatan individu tinggi, ia tidak penting tetapi keutamaannya ialah pada standard keseluruhan hidup. Terdapat percanggahan antara kedua-duanya. Pembangunan biasanya disertai oleh pembandaran, dan banyak bandar raya di negara-negara membangun yang kotor, yang dicemari dengan bunyi bising, kesesakan, sistem sanitasi yang lemah dan udara kotor. Pada bulan Mac 1991, pencemaran udara begitu buruk di Mexico City memaksa Presiden Carlos Salinas de Gortari mengarahkan pusat penapisan minyak utama yang ditutup. Dalam transformasi abad ke-19 yang menandakan Revolusi Perindustrian di Eropah dan Amerika Syarikat, masalah alam sekitar begitu serius menyebabkan kesihatan merosot dan jangka hayat manusia menjadi semakin pendek. Di Britain, negara dunia pertama telah melalui Revolusi Perindustrian, iaitu tahap kemajuan yang tinggi merosot dari abad ke-18 hingga lewat abad ke-19. Mujurlah, perkembangan dalam bidang perubatan dan pemakanan telah berjaya sedikit sebanyak untuk mengatasi faktor-faktor alam sekitar, supaya negara-negara membangun, selain daripada negara-negara yang dilanda wabak AIDS, tempoh hayat rakyatnya semakin meningkat.

Adakah pembangunan ekonomi negara-negara membangun yang lebih penting daripada perlindungan alam sekitar?

Hari ini, terdapat perhatian yang lebih dalam terhadap pembangunan masyarakat mengenai kepentingan kesihatan dan alam sekitar. Terdapat juga kebimbangan mengenai keselamatan ekonomi yang mencerminkan kepentingan pekerja biasa.